از کشفیات

به جز کفش که رابطه مستقیم با شخصیت طرف داره و همیشه در برخورد اول با آدمها به کفشهاشون نگاه می کنم، جدیدا فهمیدم میز ناهار خوری هر خونه ای هم معرف شخصیت افراد اون خونست! 

سی و پنج سالگی

امشب هم در انتظار اون اتفاق نابهنگام به آخر رسید. خیلی ساله که هر روز در سالروز شناسنامه ای تولدم از صبح منتظر یه اتفاق یا یه خبر به خصوص، مدام به ساعت، مدام به تلفن، مدام به در حیاط، مدام به شماره های توی گوشیم نگاه می کنم. همیشه حس می کنم باید روز تولد آدم یه روز به خصوص باشه. باید کسی به غیر از خوده آدم هم منتظر اون روز باشه. باید یه اتفاق بیفته تا تو سالها بعد با خودت بگی: آره بهمن سال 94 بود که اون اتفاق افتاد... و بخندی و بلند بخندی. اصلا باید یه چیزی باشه که روز تولد آدم رو از تمام روزهای سخت و طاقت فرسای دیگه جدا کنه. اما حالا که اولین روز سی و پنج سالگی رو تموم کردم، فهمیدم که اینها افسانه ست که برای خودم ساختم و نمی دونم کی و کجا و پی چی این چیزها توی مخم نقش بست این همه سال... آدم به سی و پنج سالگی که می رسه باورش به افسانه ها رو هم از دست میده!