بدون عنوان!

بعضی نواها و بعضی جمله ها و بعضی شعرها چیزی فراتر از یک نوا یا جمله یا شعره. مثل آهنگ این شعر که شبهای تاسوعا از هر فاصله ای به من میرسه: "ای اهل حرم میر و علمدار نیامد، سقای حسین سید و سالار نیامد"! و هر وقت می شنوم چیزی در من غوغا می کنه. انگار که در تمام خمیره وجود من نیرویی به جوش بیاد و این به نظرم مذهب نیست، این قطعا هویت منه که در مقابل چنین نواهایی بی تفاوت نمی تونه باشه. کمی به دور از تفکرات شبه روشنفکرانه و اداهای بی مذهب بودن و تفکراتی از این دست، فکر کنید که چرا وقتی می شنوید "علمدار نیامد، علمدار نیامد" حسی غریب شما رو فرا می گیره؟!