شماره ضروری

باید توی لیست مخاطبین گوشیت حتما شماره یکی رو داشته باشی که بتونی توی هر ساعت از شبانه روز بهش زنگ بزنی. باید شماره یکی رو برای لحظات حساس داشته باشی. برای زمانهایی که می ترسی، برای وقتهایی که توی تاریکی خیابون و بارون موندی، برای قدم زدن توی روزهایی که حالت خوبه، برای روزهایی که سفر میری و دلت می خواد برای کسی سوغاتی بخری، برای روزهای برفی روشن، برای بدرقه برای استقبال، برای تعریف کردن ماجراهایی که خیلی خصوصی هستند. وقتی سی سالگی رو مدتهاست پشت سر گذاشتی باید حتما و حتما شماره یکی رو داشته باشی که بتونی باهاش روی مسابقه بارسلونا و بایرن مونیخ شرط بندی کنی، باید کسی رو داشته باشی که پایان سریال هر شب رو باهاش حدس بزنی و راجع به حاشیه های جلسه ساختمون با هیجان براش صحبت کنی. وقتی سی و سه سالگی رو تموم کردی باید شماره کسی رو داشته باشی که بتونی ساعتها بی وقفه براش حرف بزنی و بتونی لا به لای حرفهات با هم بخندید. آدمی که توی سی و چهار سالگی چنین شماره ای رو توی گوشیش نداره آدم تنهاییه. باور کنید...