ابد و یک روز

وقتی توی سینما داشتم شاهکار تراژیک "ابد و یک روز" رو میدیدم، تمام مدت انگار در عالم دیگه ای بودم و به طرز مسخره ای لبخند شلی روی لبم بود و به جای زخمی که چیپس لعنتی روی لثه ام ایجاد کرده بود، زبون میزدم. شبش تصمیم گرفتم چیزی در موردش بنویسم اما منصرف شدم و بعد ته ذهنم فقط یه سوال موند؛ کاش "سعید روستایی" رو میدیدم و ازش می پرسیدم آیا کسی که چنین زندگی رو لمس نکرده می تونه چنین فیلمنامه ای بنویسه یا اینکه چیزی که نوشته از واقعیتی که باهاش روبرو بوده شکل گرفته؟